Każdy dzień zaczynaliśmy gimnastyką na śniegu, licząc, że taka rozgrzewka pomoże nam sprawnie poruszać się po trasach.    

Czasem zawodził sprzęt, ale jakoś wspólnymi siłami udawało się zażegnać awariom.

Kopny śnieg pozwalał na zjazdy nie tylko po przygotowanych trasach,  prowadzących przede wszystkim  po poziomicach głównych grzbietów Jesieników, ale i na porusznie się po znakowanych trasach pieszych.  
     

Z kolei na łąkach powyżej szosy z Jesenika do Domaszowa można było ćwiczyć zjazdy w skos stoku pod dowolnie  wybranym kątem.

 

W dniu , w którym wielu z nas wybrało się  na Szerak mgła i wiatr dawały się we znaki. Nie było widać nawet kapliczki stojącej kilkanaście  metrów od naszej drogi. Przygodnie spotkani Czesi powiedzieli nam o najprawdopodobniej zamknietym schronisku pod Szerakiem. Nie udało się nam tej informacji zweryfikować u Horskiej Służby, bo nikt nie odbierał telefonu, ale spotykani idący z tamtej strony narciarze potwierdzili tę informację. Powróciliśmy więc na Czerwonhorskie Sedlo i z przyjemnością  posiedzieliśmy w restauracji.

jj luty 2018